Rust en ruimte

Rust en ruimte, dat zijn de twee dingen die ik meestal noem als gevraagd wordt naar de beweegredenen van ons vertrek naar Frankrijk. Ongetwijfeld cliché en toch ook waar. Het gevoel dat het letterlijk ‘vol’ aan het worden was in Haarlem. Echt een heerlijk huis met een tuin en toch, als je ons plantsoen was uitgereden achteraan kon sluiten in de file die er rond spitsuur stond. Dat het ca een kwartier duurde voordat je de stad uit was met z’n allen. Tegelijkertijd droeg die volheid ook bij aan een zekere gejaagdheid, het gevoel altijd iets te moeten doen. Altijd druk, altijd bezig en ergens naar toe aan het werken. Als ik nu eerst dat, dan dat en dan … Niet even pas op de plaats even rust. Ik vond het wat dat betreft al een heel groot goed de laatste jaren met de fiets naar mijn werk te kunnen. Rijdend op mijn fiets langs de file auto’s langs het Spaarne. Die drukte ging ik niet missen. Er leek mij toch een verband tussen de drukte in mijn hoofd en de drukte om me heen. Dat is ook relatief, het kan altijd erger natuurlijk.

Geen ruimte versus veel ruimte

Ik denk aan een rapportage over Hongkong waar veel working class heroes het moeten doen met een appartement van 14 m2. Als ik zoiets bij de IKEA zag, hoe deel ik zeg 20 m2 in dan kon ik dat haast niet geloven, maar ook de meubels worden er gewoon op aangepast en er wordt de lucht in gebouwd, met stapelbed en slimme opklapbare tafels enzo. Wat je nu ook terug ziet in de tiny houses. Mooi concept met maximaal uitzicht op de ruimte om je heen, maar binnen kun je je kont haast niet keren.

Dat relatieve van die rust en ruimte was mij al eerder opgevallen. Zo herinner ik mij de terugkomst van een vakantie van een maand uit Canada (British Columbia), waarbij we ook flink hebben rondgereden en we soms een uur lang geen verkeer tegenkwamen. En dan vervolgens na de vakantie thuis bij mijn ouders in de achtertuin, die ik schat met 12 meter diep en 5 meter breed ook niet echt klein genoemd kan worden, voelde ik me ietwat benauwd door de schutting eromheen. Dat gevoel werd versterkt door de buurvrouw, die vanaf het balkon tijdens het ophangen van de was geïnteresseerd vroeg hoe de vakantie was geweest. Zo klein, zo krap, ik voelde me gewoon opgesloten in die postzegeltuin. Dat had ik al zittend in de auto vanaf Schiphol, waarbij iedereen toch wel wat dicht bij elkaar reed in vergelijking met Canada.

Het tegenovergestelde heb ik meegemaakt  na een vakantie van slechts één week in Beijing/ Peking. Daar was het een grote opeenhoping van mensen geweest, met enkel op je hotelkamer ’s avonds wat privacy en pas terug in Nederland had ik weer het gevoel om te kunnen ademhalen. Ik was echt opgelucht daar die drukte in de stad achter me te kunnen laten. En dan nu wonen in Frankrijk in ‘un lieu-dit’ La Villonnière. Een dorp kun je het niet noemen met die vijf huizen hier, waarvan de twee tegenover ons huis niet zijn bewoond. Al met al wonen er 6 mensen (incl. nous) op La Villonnière. Wat een rust en ruimte heb je hier!

Ruimte ervaren

Als je ’s avonds in de winter de voordeur opendoet is het verstandig om eerst het buitenlicht aan te doen, anders tast je blind in het donker. Er is een straatlantaarn maar die gaat uit om 22.30 uur om daarna plaats te maken voor de Melkweg. Op een onbewolkte hemel is het echt een sterrenpracht (niet zo indrukwekkend als ik ooit heb gezien op Patagonië) maar er is achter de sterren een zweem van licht zichtbaar die je in Nederland niet meer ziet door de lichtvervuiling.

Dat ruimte om je heen effect op je heeft, hebben wij ook meegemaakt op een vakantiepark in Drenthe. De streek hieromheen met Westerbork en Beilen als voornaamste plaatsen werd voor mij gekenmerkt door mensen die echt tijd van leven hebben. Gemoedelijk is een mooi woord voor het typeren van de meeste mensen die daar wonen. De kreet ‘Doe moar kalm an, ’t is vakantie’ vond ik prima passen voor het park en de omgeving.

Ik herinner me een keer het afrekenen van de boodschappen in de supermarkt in Westerbork waarbij de kassière mij vroeg of ik misschien ook gehaktkruiden wilde bij het vlees. Daarna vroeg ze nog wat en op dat moment keek ik met licht ongemak over mijn schouder naar de paar mensen achter mij om als het ware duidelijk te maken dat ik niet degene was die voor deze vertraging verantwoordelijk was. Dat ze vast ook wel haast hadden en niet wilden wachten. Ze keken mij aan met een blik alsof er toch echt geen enkel probleem was, terwijl ik me realiseerde dat ik de enige was die hier een probleem in zag. Wat een verschil met het gerace in de Randstad.

Gezonde effecten

Dat bijkomen is hier niet meer nodig. De kreet “Doe moar kalm an, ‘t is vakantie” is hier ook van toepassing. Wat wij voor de gasten in de aanbieding hebben betreft naast goede bedden en een lekker ontbijt en/of diner is rust en ruimte. En die lijken in Nederland toch meer en meer luxe producten aan het worden.

Die rust en ruimte hebben vele goede effecten. Zo zijn er hier geen stressfactoren als lawaai, stank, verontreiniging of drukte. Wat die stank betreft overigens geen garantie, want de boer wil af en toe nog wel eens wat mest op de straat verliezen, maar dat is gelukkig een uitzondering. Het is zonder die prikkels natuurlijk veel gemakkelijker om te ontspannen. En mensen die ontspannen zijn hebben minder kans op hart- en vaatziekten, hebben minder mentale problemen en een lagere bloeddruk. Bovendien nodigt de groene omgeving uit om naar buiten te gaan en te bewegen (wandelen, fietsen, tuinieren). En in deze tijd dat zitten het nieuwe roken is, lijkt me dat een goede zaak. Deze effecten van ontspannen die wij dagelijks ondervinden door de groene omgeving, komen ook naar voren in de vele onderzoeken die zijn gedaan. Er is zelfs een onderzoek geweest waaruit bleek dat patiënten die uitzicht hadden op natuur minder medicatie nodig hadden en eerder herstelden dan mensen met uitzicht op een muur. Hetzelfde effect heeft zelfs al een afbeelding of het geluid van de natuur. Nou kan je natuurlijk een poster van een bos op je muur plakken, maar je kan ook een keertje langskomen bij ons.

Frank