In deze roerige tijden heeft het gedicht van Alain Clark ons geraakt. We willen het graag met jullie delen.
Na al het zwemmen in Bacardi Lemon,
Zou ik willen dansen in nuance.
Met ruimte, rust en aandacht in gesprek gaan,
Risico’s nemen en op ons bek gaan
zonder dat we bang hoeven te zijn dat we voor gek staan.
Ik zou willen spelen met u alsof we twaalf zijn.
Samen verdwalen in onze eigen verhalen.
Elkaar leren kennen achter de vooroordelen
en onze complexiteit naar een liefdevolle simpelheid vertalen.
Ik zou u willen voorstellen aan mijn familie.
Hun ideeën over wat een goed leven is willen bespreken,
brood breken en vers bereid eten met u delen,
terwijl we onze verschillen en onze overeenkomsten met elkaar laten spelen
met respect zoals we dat vroeger deden.
Ik zou graag weer de liefde willen voelen, die onder alle angsten bestaat,
achter alle woorden, grafieken en resultaten,
op de voorgrond houden waar het uiteindelijk echt over gaat.
De connectie met ons dieper inner bewustzijn en met elkaar,
datgene wat ons menselijk maakt.
Ik zou weer willen horen bij één grote groep die bestaat uit verschillende groepen
Dat is toch wat we altijd hebben geroepen? Nederland dat Nederland maakt,
Dat je erbij hoort ongeacht je politieke kleur, mening of smaak,
die recalcitrantie die de grens aan onbegrensdheid raakt
eigenwijs met een glimlach.
Oh ja, waar staat dat dat niet mag?
Bij voetbal kan het, bij Max kan het, op 5 mei kan het, op koningsdag kan het.
Duizenden mensen met al onze mooie verschillen.
Misschien moeten we ons goed afvragen wat we eigenlijk willen
voor onszelf, voor elkaar, voor onze kinderen en die van hen.
Alain, zei mijn moeder, misschien denk je teveel na?
Misschien heeft ze gelijk en gaan dingen zoals ze gaan,
maar misschien, misschien is het net die ene zin die aanzet tot bezinning.
Misschien zijn we net één goede voorzet verwijderd van die overwinning,
één trilling van een onaangeraakte snaar van een simpele melodie uitgroeit in een symfonie, een grandioos gebaar
Wie weet. Er zijn geen tutorials, er zijn geen handleidingen, het is niet iemand voor de klas,
maar het is ons innerlijk kompas waar we op moeten vertrouwen,
proberen te midden de zware storm en hoge golven, koers te houden.
Soms zie je dingen het best met je ogen dicht.
Eerst is het donker, maar uiteindelijk is er licht
Het is niet onze angst, niet onze boosheid of ons verdriet,
maar het is liefde, liefde is onze gids.
